BEN`im 23 Nisan`ım

E-Posta Gönder

Bir bayrak asmanın görüntü kirliliği yaratması düşüncesinden bugünlere...

Daha okula gitmiyordum, sanırım ya 4 ya da 5 yaşımdaydım, Bir gün annem beni yatırdı ve "sen şimdi güzelce uyu ben çarşıya gidiyorum, uyanırsan da sakın yaramazlık yapma" diye beni tembihledi. Bende söz dinleyen bir çocuk olarak yattım uyudum, uyandım ve yattığım yerden hiç kalkmadan uslu uslu annemin gelmesini bekledim. Sonra annem geldi ve bana bir paket verdi, paketin içinde boya kitabı ile boya kalemleri vardı. Ve dedi ki, "bugün senin bayramın, bugün 23 Nisan ve bütün çocukların bayramı, bayramın kutlu olsun." Ben şaşırmıştım, "çocukların bayramı mı olur muş demiştim" Nerden çıktı bu bayram dediğimde "Atatürk bugünü tüm çocuklara armağan etti, her yıl 23 Nisan`da çocukların bayramı" dedi. Ben de o gün hem Atatürk`ü hemde bayramımı öğrenip tanımış olmuştum.

Yıllar geçti ve ben ilk okulda 2. ya da 3. sınıftayım, 23 Nisan`a bir kaç gün kalmış. Bütün okul bayraklar, Atatürk resimler ve süslerle donatılmış, okulun tüm pencereleri rengarenkti. Bizim sınıf hariç.! Bir dersin ortasında dayanamayıp öğretmenime " bizim bayramımız geliyor, bütün sınıflar süslenmiş, neden bizim sınıfımızda bir tane bile bayrak yok?" diye sormuştum. ve aldığım cevap tüyler ürperticiydi. "Bütün okul süslenmiş işte daha ne istiyorsun, bizim sınıfta süslenmeyiversin, o kadar görüntü kirliliğine gerek yok" demişti. Bir anlam veremedim tabi o yaşta ve sadece "peki" diyebildim ve içimden diğer sınıfların süslerine bakıp yetineceğiz artık ne yapalım dedim.

4. sınıfa geldiğimde artık okulda 23 Nisan kutlamaları mecburiydi ve tüm sınıflar katılacaktı. Stadyumda gösteri yapılacak ve tüm öğrencilerin kostümü olacak ve tüm sınıflar kendi gösterilerini hazırlayacaklardı. Fakat bizim sınıf gene hariçti... O törene katıldık, kostümlerimiz yapıldı fakat bir gösterimiz yoktu. Sadece stadyumun ortasında yeşil üzerine beyaz puanlı aslında 23 Nisan`la pekte alakalı olmayan kostümlerimizle sadece durduk! Saatlerce. Ama şimdi düşününce oraya katılmış olmakta bizim sınıf için büyük bir adımdı gerçekten.

Şimdi dönüp geriye baktığımda 23 Nisan`a ait bu 3 anıdan başka bir şey gelmiyor aklıma. Aslında pek çocuk olamamıştım çocukluğumda, hep yetişkin oldum, hep olgun oldum, kendimi çocuk gibi hiç hissedemedim. Ama ne bileyim bir okulun camlarına bayrak ya da Atatürk Resmi asmak nasıl görüntü kirliliği olarak değerlendirilebilir bunu hala aklım almıyor.

Çocuklar, sonuna kadar çocuk olun, çocukluğunuzu elinizden almaya çalışanlar olursa da onlara öyle bir oyun oynayın ki, onlarda sizinle birlikte çocuk olsunlar ve yaşamadıkları, bilmedikleri, tatmadıkları çocukluklarını tatsınlar. Siz içindeki çocuğu kaybetmiş büyükler, haydi bugün çıkın dışarı ve yeniden çocuk olun, elinize pembe pamuk şekerlerinizi alın ve sanki ilk kez onu tadıyormuşçasına keyfini çıkarın. Bugün tüm çocuklarla birlikte bizimde çocukluğumuza dönüş günümüz, yeniden canlanış günümüz olsun.

Unutmayalım ki, o muhteşem insanın, Ata`mızın içinde de harika bir çocuk olmasaydı, hayalleri olan bir çocuk olmasaydı bugün tüm dünyadaki çocukların kutlayabileceği bir günü olamayacaktı.

Bayramımız kutlu ve mutlu olsun...

Sevgiler

Dilek Torun

23.04.2013